காற்றின் மொழி

பைக் வேகம் அதிக பட்சம் 40, 45 கிலோ மீட்டர். 30 கிலோ மீட்டர் தூரத்தில இருக்கிற ஆபீசுக்கு போற வழியில பாதியில ஒரு குட்டி பிரேக். இது மாதிரி சில கொள்கையோட ஒரு வாரமா மறுபடியும் பைக் ஓட்ட ஆரம்பிச்சாச்சி. அப்பிடித்தான்  மெரினா பீச் பக்கம் ஆல் இண்டியா ரேடியோ எதிரில இன்னிக்கு காலையில குட்டி பிரேக். 

அந்த டீக்கடையில நாலு பேர் மேல என் கவனம் போச்சிது. ஒரு அம்மா, அப்பா, ரெண்டு பசங்க. அவங்களுக்கு சுமாரா பதினைஞ்சி வயசுக்கு மேல இருக்கும். பசங்க ரெண்டு பேருமே வித்தியாசமா சைகை பண்ணிட்டிருந்ததை கவனிச்சப்பத்தான் புரிஞ்சிது. அவங்க, டெஃப் அண்ட் டம்ப் பசங்க. அந்த ரோட்டிலேயே பக்கத்தில இருக்கிற பள்ளியில படிக்கிறவங்க போலும்.

விடுமுறை நாள்ங்கிறதால பையன பாக்க அப்பா, அம்மா வந்திருக்காங்க. கூட இருந்தது பையனோட பிரண்ட்... காத்துல கை வெரல்கள வீசி.. உள்ளங் கைகள குவிச்சி... ரெண்டு கைகளையும் ஒரு மாதிரியா விரிச்சி... தன்னோட மூக்கு, காது, வாய்னு தொட்டுகிட்டு ... 60 கிலோ மீட்டர் வேகத்தில அவங்க பேசுறத பாத்தப்ப எனக்கு என்னல்லாமோ நெனப்பு. அந்த அப்பாவுக்கு அந்த பாஷை பரிச்சயம் இல்ல போல. அந்த அம்மா ஓரளவுக்கு பையன்கிட்ட அவனோட மொழியில பேசிட்டிருந்தாங்க. 

என் பாஷை உன் பாஷைன்னு அடிச்சிட்டிருக்கோமே. காத்துல கோடு கிழிச்சி படம் வரைஞ்சி அபிநயம் பிடிச்சி பேசுற இந்த சைகைமொழி எவ்வளவு உயர்ந்தது. இத கிமு 5ம் நூற்றாண்டில கண்டு பிடிச்சிருக்காங்க. உலகம் முழுசும் 137 வகையான சைகை மொழி இருக்காம். இது மட்டும் இல்லைன்னா எத்தனை பேர் வாழ்க்கை இருண்டு போயிருக்கும். இன்னமும் கூட, எத்தனைை பேர்  இந்த மொழிய அங்கீகரிச்சிருக்கோம். சினிமா, டிவிய எல்லாம் இவங்களால பார்த்து லேசில புரிஞ்சிக்க முடியுமா? இது மாதிரி நிறைய கேள்விங்க எனக்குள்ள...

முன்னெல்லாம் தூர்தர்சன்ல இவங்களுக்காகவே ஒரு நியூஸ் டைம் உண்டு. இப்ப உண்டான்னு தெரியல. தூர்தர்சன்ல சினிமா போடும்போது கூட, விண்டோ பாக்ஸ் வச்சி அந்த பாஷை தெரிஞ்ச டீச்சர் ஒருத்தர் கைகளால வெளக்குவாருன்னு ஞாபகம். இப்ப உள்ள டிவிக்கள்ல புதிய தலைமுறை டிவியில அது மாதிரி ஒரு நியூஸ் புல்லட்டின் தெனமும் ஓடுது.

காலேஜ் டைம்ல டைப் ரைட்டிங் கிளாஸ் போனப்ப இது மாதிரி ஒரு பிரண்ட் உண்டு. அங்க வேலை பாத்துக்கிட்டே படிச்சிட்டிருந்தான். டைப்பிங், ஸ்டென்சில் கட்டிங் (80ஸ், 90ஸ் கிட்ஸ்களுக்கு தெரியும்), ஜெராக்சுன்னு அவன் பம்பரமா சுத்துவாப்ல. எனக்கு கிளாஸ் டைம் ஈவினிங்கிறதால அப்ப ஓய்வா இருப்பான். அந்த சமயத்தில இன்ஸ்டிடியூட் இன்சார்ஜ் அக்கா கூட உக்காந்து அரட்டை அடிக்கிறப்ப அவனோட பாஷை மெள்ள மெள்ள புரிஞ்சிது. ஜோக், அன்னிக்கு நடந்த சுவாரஸயம்னு அவனோட மொழியில கேக்கிறப்ப வித்தியாசமா இருக்கும்.

காலேஜுக்கு பிறகு பாளயங்கோட்டையில ஒரு சீட்டு கம்பெனில (அப்ப சீட்டு கம்பெனிங்க ரொம்ப பேமஸ்) வேல பாத்தப்ப ஜெயிலுக்கு பக்கத்தில ஹாஸ்டலோட சேந்து டெஃப் அண்ட் டம்ப் ஸ்கூல் ஒண்ணு இருந்திச்சி. அங்க உள்ள ஃபாதர் சீட்டு போட்டிருந்ததால மாசம் ரெண்டு மூணு தடவ அங்க போவேன். அந்த ஸ்கூல் பசங்க (எல்லாம் குட்டி பசங்க) பேசிட்டிருப்பத பாக்கிறப்ப மனசு லேசா வலிக்கும். என்னோட பழய நெனப்பையெல்லாம் ரெண்டு பசங்களும் இன்னிக்கு கிளறி விட்டிட்டாங்க. 

தினசரி வாழ்க்கையில ஓவரா பேசுறவங்க... இங்கேயும் அங்கேயும் போட்டு குடுக்கிறவங்க... பொரணி பேசுறவங்க.. இந்த மாதிரி கேரக்டருங்கள பாக்கிறப்ப... ஆண்டவா வாயையும் காதையும் ஏன் படைச்சேன்னு தோணும். ஆனா... அந்த நெனப்பு தப்புன்னு சொல்றதுக்காகவே இந்த பசங்க என் கண்ணில பட்டாங்கன்னு நெனைக்கிறேன்..

அரிது அரிது மானிடராய் பிறத்தல் அரிது...

அதனினும் அரிது...

கூன், குருடு, செவிடு இன்றி பிறத்தல் அரிது... என்ற அவ்வையின் பார்வையில் நாம் பாக்கியசாலிகள்.

#நெல்லை_ரவீந்திரன்